Paweł zdobywa Turcję: 13.09 - 1szy dzień w pracy i szkolenie w Izmirze 14.09

No dobra dowiedziałem się, że około 13 mam zostać zaprowadzony do pracy. Jak się później okazało potrzebuję około 15 min piechotą by się tam dostać, przechodząc obok małego lasku i stadionu piłkarskiego, za którym znajduje się szkoła, w której uczę (zdjęcia na dole). Oczywiście mój "przewodnik" się spóźnił, jak to Turek , oni dość dziwnie traktują stosunek do czasu, pracy i nauki. Potrafią oni np spóźnić się godzinę na spotkanie, a potem gdy człowiek czeka okazuje się że jednak spotkania nie będzie i można się rozejść. Dlatego trening w Izmirze trwał 10 dni a mógł bez problemu trwać połowę tego czasu, no max tydzień, gdyż np w dniu w którym przyjechałem do Izmiru nie było szkolenia a później mieliśmy piątek i weekend wolne. Ale miałem pisać o 1szym dniu pracy. Po dotarciu na miejsce i po wymianie grzeczności, mój "opiekun"sobie poszedł a ja zostałem z, powiedzmy, sekretarzem szkoły. Trochę się oczekałem gdyż dopiero po paru godzinach, głodny i znudzony, dowiedziałem się, że dopiero następnego dnia jadę do Izmiru. No ale zostałem oprowadzony po szkole, w sumie to 6 sal (3 na podpiwniczeniu i 3 na górnym piętrze) + biuro i mała kantynka, ale jest tam bardzo mila atmosfera :) W końcu udaliśmy się kupić bilet na autobus: 14.09, godz. 9 ale miałem być już o 8 na przystanku. Po dostaniu się do domu, a było to około 21 bo wszyscy lokatorzy sobie wyszli, a okazało się że nie wziąłem kluczy, czas był na spakowanie się. Miałem do wyboru: albo tachać torbę podróżną albo wziąć mini torbę ale w tej drugiej było ograniczone miejsce. Jednak jakbym szedł na szkolenie: z wielką torbą? Zatem wybrałem małą torbę ale musiałem zrezygnować z aparatu i dodatkowych ubrań. W sumie to lipa bo tylko ja musiałem dojechać, natomiast pozostałe 3 osoby na stałe przebywały w Izmirze. Żałuję że nie udało mi się wcisnąć aparatu, ewentualnie mogłem na szyję sobie zawiesić albo przypiąć do spodni ale było minęło, chociaż urok tego nadmorskiego miasta św. Mikołaja jest unikalny i nie zapomniany. - No to super- myślę sobie - fajny dzień się zaczyna, poranny wiaterek, słoneczko troszkę przygrzewa ale na razie nie jest upalnie. Czekam i czekam a autobusu jak nie było tak nie ma. Minęła godzina to myślę sobie: "Nie może być. Idę do szkoły dowiedzieć się o co chodzi." Facet w szkole się zdziwił na wieść że autobus nie przejechał ale poszliśmy kupić nowy bilet na 12 tym razem. Na szczęście autobus odjeżdżał z miejsca w którym kupowaliśmy bilet. Jak się dowiedziałem to tylko tzw serwis bus, który dowozi pasażerów na dworzec autobusowy. Dostałem kartkę z dwoma zdaniami, które miałem powiedzieć 1.w Denizli : czy tu jest odjazd autobusu do Izmiru i 2.Gdzie jest siedziba sieci Pamukkale (nazwa sieci z którą podróżowałem) bo tam miał po mnie wyjść gościu z oddziału firmy z Izmiru. Droga 220 km minęła w miarę miło: 3,15 h dość szybko, bo drogi rewelacyjne, w Polsce to by było 2x tyle czasu. Natomiast w tureckich autobusach jest katering: napoje zimne, gorące, lody, ciasto albo mini precelki. Ponadto, jest usługa audio wideo : można posłuchać muzyki bądź pooglądać zdjęcia, filmy lub nawet telewizję. Nie to co u nas w Polandzie. Po wyjściu z autokaru odczekałem swoje, ale w końcu facet się zjawił. Jak się później dowiedziałem, potrafił on powiedzieć tylko jedno czy dwa zdania po angielsku ale jakoś poszło. Poszliśmy do taksówki, która była tzw zbiorową. W niektórych krajach jest tak że kierowca bierze kilku pasażerów jeżeli jest miejsce w samochodzie i tak było w moim przypadku. Wyjeżdżałem w upalny poranek a zajechałem w jeszcze bardziej gorące popołudnie. Dodać należy jeszcze rozgrzany samochód i ludzi w nim ściśniętych. Ale dojechaliśmy do biura, które mieściło się nad Zatoką Izmirską przy nadbrzeżu. W ogóle piękny widok: morze, promy, zabudowania po drugiej stronie , także budynki na wzgórzach dookoła miasta. Do tego wszędzie palmy...... i policja. Oczywiście wszędzie pomniki dowódców rewolucji a także podobizny i cytaty z Ataturka - "ojca" narodu. No ale spotkałem się z szefem a potem z gościem odpowiedzialnym za szkolenie (którym okazał się facet z którym miałem job interview) i, dowiedziawszy się że trening dopiero zacznie się następnego dnia, udaliśmy się do miejsca w którym miałem nocować. Okazało się nim być jedno z biur firmy, ale wyposażone w łóżko, łazienkę i kuchnię. Tak czy inaczej miałem z 20 - 30 min od mojego lokum do "miejsca nauki'. Pierwszego dnia była teoria a przez następne dni szkolenie w sumie było podobne: praktyka. Oczywiście obie osoby szkolące nas się spóźniały codziennie. Tak naprawdę to mieliśmy z 2 - 2,5 h szkolenia, potem lunch o 13 (zawsze) a potem wracaliśmy na ciąg dalszy szkolenia które trwało jeszcze max 2 h. Czasem też się okazywało że mimo że czekaliśmy po posiłku na przyjście prowadzących szkolenie, dowiadywaliśmy się (czasem po 1h lub później) że możemy się już rozejść do domów. Zresztą i tak 3 dni mieliśmy wolne, kiedy to trochę pokręciłem się po mieście: zobaczyłem antyczną Agorę, kościół gdzie odprawia się msze po łacinie, bazar (ale to z Turczynkami uczestniczącymi także w szkoleniu) gdzie popijaliśmy turecką kawę i słuchaliśmy tradycyjnych pieśni wykonywanych przez ulicznych grajków. Pełno tu jest kramów, ulicznych sprzedawców tzw cumru (bułka z serem, warzywami i ostrą zieloną papryczką), gevrek'ów (obwarzanków posypanych sezamem), cok kofte (różne warzywa i chyba trochę mięcha zawinięte w naleśniczek turecki) a czasem także omułków z cytryną. Oczywiście także pełno kawiarenek, restauracji, barów," kebabowni" których właściciele albo pracownicy od wejscia zapraszają gości by zjeść u nich, używają także całej angielszczyzny jaką znają by się porozumieć z cudzociemcami, lub używają gestów, w kazdym razie skutecznie. To się nazywa dbanie o klienta, a jak się powie parę słów po turecku to są wniebowzięci. Policja jest za to wszędzie ale nie tak jak u nas że albo cię oleje albo spiepsza przed chuliganami, to tutaj całymi chmarami się pojawia i jest jak najlepszy przyjaciel: pomoże i interweniuje jak potrzeba. Oczywiście policja cieszy się uznaniem, czego nie zawsze można powiedzieć o naszych policjantach. Jeśli chodzi o szkolenie to ja najwięcej ćwiczyłem gdyż musiałem szybko wracać do Denizli bo uczniowie czekali. Zatem w czwartek tj. 23.09 miałem lekcję pokazową przed szefem i potem, gdy dowiedziałem się że wypadłem w porządku, zostałem wsadzony w autobus (znowu jechaliśmy zatłoczoną taksówką) i dotarłem koło 19 do Denizli. Zostałem zapewniony, że ktoś po mnie wyjdzie ale przez godzinę nikt się zjawił, więc zmuszony byłem pojechać taksówką. Zmęczony po podróży w końcu dotarłem do domu.....